Prolog.

Siedzę sobie i patrzę w ścianę. A co miałam robić? Uczyć się najnudniejszego przedmiotu na świecie,a mianowicie geografii. Grrr...jak nie zdam to będzie po mnie. Dziwnym trafem zawsze,kiedy mam się jej uczyć tysiące myśli przelatuje mi przez umysł. Tym razem snuję dziwne przemyślenia o życiu,przemijaniu i o wszystkim,co mnie otacza. Jak zniosę zdradę mojego pierwszego chłopaka? Myślę,że jakoś dam radę. W końcu mam przyjaciół,którzy zrobią dla mnie wszystko,rodziców,którzy wspierają mnie w każdej trudnej chwili i coś,co najbardziej pomaga mi uporać się z problemami – granie na perkusji. Kiedy byłam małą dziewczynką, mama odkryła,że mam smykałkę do muzyki i zapisała mnie na lekcje. Od tej pory moje hobby towarzyszy mi w każdym momencie mojego życia,od złości i smutku do radości i szczęścia.
Moje refleksje przerywa telefon .Wyświetla się numer mojej mieszkającej w Londynie siostry.A czego ona ode mnie chce? Nie odzywała się od 2 miesięcy.
-Łucja..dzwonili do mnie..
-Ale kto,co, jak? Przestań płakać,kompletnie cię nie rozumiem.Co się stało?
-No,bo..ja przepraszam,że musisz to zrobić.Naprawdę.Jestem za daleko,nie mogę przyjechać.Wiem,że będzie to dla ciebie trudne.
-Powiesz mi wreszcie o co ci chodzi?
-Musisz zidentyfikować zwłoki.
-Co?!