Rozdział 1

Wylądowałam na lotnisku. Jestem w Londynie pierwszy raz. Owszem, zawsze chciałam tu przyjechać, ale nie w takich okolicznościach… Moje marzenie zamieniło się w koszmar. Wszystko jest tu takie nowe, obce. Czuję się zagubiona. Na samą myśl, że mam zacząć nowe życie przeszywają mnie dreszcze. Musiałam zostawić wszystko co kochałam w Polsce.
Wysiadłam z samolotu. Czekając na siostrę (która jak zwykle się spóźnia), obserwowałam witające się rodziny i przyjaciół. Wybierając się tutaj myślałam, że zapomnę o bólu. Jednak wszystko przypominało o tym momencie, o tym telefonie, o tej chwili, kiedy świat runął. Z moich przemyśleń wyrwał mnie głos siostry.
-Łucjo, kochanie, jak się trzymasz?
Pomyślałam: Nie udawaj, że ci tak zależy, przecież wiem, nienawidzisz mnie. Postanowiłam jednak trochę się ogarnąć i nie pogarszać naszych stosunków skoro mam tu spędzić resztę życia, bynajmniej do osiemnastki.
-A jak ma być? Jest mi ciężko, ale jakoś damy radę. Musimy, nie?
Przytuliła mnie i ku mojemu zdziwieniu, zrobiła to z uczuciem, a nie tak jak zwykle, oschle i szorstko. Może nie jest taka zła? Szybko odrzuciłam od siebie tę myśl, po czym szybko ruszyłam w stronę wyjścia. Zuza pobiegła zaraz za mną, próbując mnie dogonić.
-Zaparkowałam z drugiej strony – wzięła ode mnie jedną walizkę, po czym poszłyśmy w stronę samochodu. Wsiadłyśmy do auta, tak jak podejrzewałam zapadła cisza. Nie miałyśmy wspólnych tematów do rozmowy.
-To… powiedz mi, dalej grasz na perkusji?
-Zależy czy dalej gardzisz moim hobby…
-No, w dalszym ciągu nie jestem do końca przekonana, ale skoro tak to lubisz, postanowiłam zrobić dla ciebie COŚ miłego.
-A mianowicie? – zapytałam niezbyt zainteresowana tym CZYMŚ.
-Zapisałam cię na casting.
-Oszalałaś!!!!!!! Przecież nigdy nie grałam dla publiki. Po za tym nie mam gdzie ćwiczyć i nawet nie wzięłam perkusji ze sobą!
-Właśnie dlatego kupiłam ci nową i sprzątnęłam piwnicę, żebyś miała trochę miejsca dla siebie.
-Nie prosiłam cię o to. Nie potrzebuję litości.
-Aha, czyli pewnie nie zainteresuje cię fakt, że jest to przesłuchanie do trasy koncertowej twojego ulubionego zespołu?
-No, jasne – powiedziałam z nutką ironii. Zuza podała mi ulotkę gdzie widniał napis: „Przyjdź i pokaż co potrafisz – One Direction xx”. Nie mogłam w to uwierzyć, miałam mieszane uczucia. Coś podpowiadało mi, że mam iść, ale z moją niepewnością siebie na pewno zrobię z siebie idiotkę. –Jak mogłaś to zrobić?! Przecież ja nie umiem grać!! Nie pójdę tam!
-Nie gadaj głupot, grasz już od ośmiu lat i owszem, pójdziesz.
-Nie zmusisz mnie.
-Jeszcze się przekonamy…



****************************************************************************
Sorki,że nie ma jeszcze chłopców! :D o "tragicznej" sytuacji bohaterki dowiecie się za kilka rozdziałów! I jak? Gorsze czy lepsze od poprzedniego? Nowe rozdziały będą się pojawiały od 2 marca regularnie w piątki i soboty albo niedziele. Dziękuję,dziękuję za tych moich 7 obserwatorów! xx